Doğum günüydü… 33 yaşına gelene kadar kırılmadık umudu kalmamıştı. Alışkın olmasına alışkındı aslında bu ilk de değildi, üzen de bu değildi zaten. Tek bir soru vardı aklında daha kaç defa… Kaç kez daha dağılıp dökülecekti, hadi bu gol değil ne zaman doksana takacaktı, tek yoran buydu.
İnsan oğlu kırıldığı yerden kırmayı çok iyi bildi her zaman, mağrifet değildi ama kaç kez düşürüldüyse o kadar çelme takmayı da öğrendi. Dayak yiyerek atmayı öğrendi bu doğru. Fakat insan kendinden nasıl kaçardı işte asıl bunun çaresi yoktu. Umutlarını yıkıp giden birini unutmak zor olsa da bir müddet sonra üzerini kapatabildi üzerini insan oğlu. Ya kendi kendine ettikleri… Bunun çaresi var mıydı, boş verince geçecek miydi. Sanmam…
Doğum günüydü evet, hayalleri vardı dünyayı daha yaşanır bir yer kılmak için çabaladı hep çektiği sıkıntıları bir kenara koydu, dedi ki bu defa olacak bu kez başaracağım. Bir gün öncesinde kendi kendine taktığı çelmenin acısını kimden çıkaracaktı, etrafındaki sevenlerine sarılmak istedi önce ama ne kendine yakıştırabildi, ne de çevresindeki insanların bu sıkıntıyı omuzlamasını layık gördü. Çünkü kendi kendine etmişti esasında, biri canını sıkar oturur dertleşirsin canına sardığın insanları acına ağrı kesici yapar, yükünü hafifletirsin. Peki sana inanıp güvenen insanlara kendi yükünü yüklemek reva mıydı. Hep bu soruları sordu kendine. En ağır soru da daha ne kadar sürecekti bu daha kaç kez düşecekti ve kaç kez kalkacaktı, bir kez daha düştüğünde kalkacak gücü kendinde bulabilecek miydi.
Hani gecenin en soğuk anı, güneş doğmadan önceki saliselerdir ya bu da aslında öyle bir şeydi. Daha kaç defa düşecekti bilmiyordu ama eğer toparlanıp kalkmazsa üzerindeki tozu toprağı silkelemezse asıl o zaman bitecekti her şey. Yaşamak da bir umut değil miydi, kendini en kötü hissettiğin zamanlarda dahi hep bir B planının olması değil mi aklını yitirmemek. Doğum günüydü o gün ve beterin beteri vardı. Bunun farkına vararak toparlandı. Kaç kez düştüğü değil kaç kez kalktığının önemi vardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder